د "د کربلا پیښه" د بڼو تر مېنځ توپير
←د تاسوعا ورځ
| ۲۴۷ کرښه: | ۲۴۷ کرښه: | ||
شمر بن ذیالجوشن، [[د تاسوعا ورځ|د محرم میاشت نهم ورځ]] [[۶۱ هجري قمري کال|۶۱ ق کال]] په ماسپښین کې، د [[مازیگر لمونځ|مازیگر له لمانځه]] وروسته، هغه عمر بن سعد ته ورسید او د ابن زیاد پیغام یې هغه ته وسپاره<ref>ابنسعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۴۶۶؛ ابناعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۹۴؛ ابن شهرآشوب، مناقب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۹۸.</ref> عمر بن سعد، [[شمر بن ذی الجوشن|شمر]] ته وویل: زه خپل به د دې لپاره مسؤل یم. <ref> بلاذری، انسابالاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۸۳؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۱۵؛ مفید، الارشاد، ۱۳۹۹ق، ج۲، ص۸۹؛ ابنمسکویه، تجاربالامم، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۷۳؛ ابناثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵م، ج۴، ص۵۶.</ref> | شمر بن ذیالجوشن، [[د تاسوعا ورځ|د محرم میاشت نهم ورځ]] [[۶۱ هجري قمري کال|۶۱ ق کال]] په ماسپښین کې، د [[مازیگر لمونځ|مازیگر له لمانځه]] وروسته، هغه عمر بن سعد ته ورسید او د ابن زیاد پیغام یې هغه ته وسپاره<ref>ابنسعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۴۶۶؛ ابناعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۹۴؛ ابن شهرآشوب، مناقب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۹۸.</ref> عمر بن سعد، [[شمر بن ذی الجوشن|شمر]] ته وویل: زه خپل به د دې لپاره مسؤل یم. <ref> بلاذری، انسابالاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۸۳؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۱۵؛ مفید، الارشاد، ۱۳۹۹ق، ج۲، ص۸۹؛ ابنمسکویه، تجاربالامم، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۷۳؛ ابناثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵م، ج۴، ص۵۶.</ref> | ||
د یوې روایت له مخې، شمر او د بل روایت له مخې عبدالله بن ابی المحل د ام البنین وراره له ابن زیاد څخه د [[ام البنین]] ماشومانو لپاره امان لیک ترلاسه کړی و.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۱۵؛ خوارزمی، مقتلالحسین، مکتبة المفید، ج۱، ص۲۴۶؛ ابناثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵م، ج۴، ص۵۶.</ref> عبدالله، خپل امان لیک د خپل غلام لخوا [[کربلا]] ته واستاوه او کربلا ته له ننوتلو وروسته، هغه د لیک متن د ام البنین ماشومانو ته ولوست؛ مګر دوی و نه منل.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۱۵؛ ابناعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۹۳-۹۴؛ خوارزمی، مقتلالحسین، مکتبة المفید، ج۱، ص۲۴۶؛ ابناثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵م، ج۴، ص۵۶.</ref> د بل روایت له مخې، شمر کربلا ته لیک راوړی او [[حضرت عباس علیه السلام|عباس(ع)]] ته یې او د هغه وریرونو ته ورسول | د یوې روایت له مخې، شمر او د بل روایت له مخې عبدالله بن ابی المحل د ام البنین وراره له ابن زیاد څخه د [[ام البنین]] ماشومانو لپاره امان لیک ترلاسه کړی و.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۱۵؛ خوارزمی، مقتلالحسین، مکتبة المفید، ج۱، ص۲۴۶؛ ابناثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵م، ج۴، ص۵۶.</ref> عبدالله، خپل امان لیک د خپل غلام لخوا [[کربلا]] ته واستاوه او کربلا ته له ننوتلو وروسته، هغه د لیک متن د ام البنین ماشومانو ته ولوست؛ مګر دوی و نه منل.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۱۵؛ ابناعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۹۳-۹۴؛ خوارزمی، مقتلالحسین، مکتبة المفید، ج۱، ص۲۴۶؛ ابناثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵م، ج۴، ص۵۶.</ref> د بل روایت له مخې، شمر کربلا ته لیک راوړی او [[حضرت عباس علیه السلام|عباس(ع)]] ته یې او د هغه وریرونو ته ورسول<ref> خوارزمی، مقتلالحسین، مکتبة المفید، ج۱، ص۲۴۶.</ref> مګر عباس(ع) او د هغه ورورونو ټول امان لیک رد کړل. [۱۳۶] د [[شیخ مفید]] په وینا؛ شمر وویل: زما د خور زوی، تاسو خوندي او په امان کې یاست. دوی ځواب ورکړ: [[خدای]] دې تاسو او د ستا امان لیک [[لعن|لعنت]] کړه، تاسو به موږ امان راکړی او د [[د اسلام پیغمبر صلی الله علیه و آله|رسول الله(ص)]] زوی په امان ندی.[۱۳۷] | ||
د تاسوعا مازدیگر، عمر بن سعد ندا وکړ: ای د خدای لښکرو! به سپور شئ او ژیری وکړئ. نو لښکرو د امام خیمې ته ورغي. [۱۳۸] کله چې [[امام حسین علیه السلام|حسین(ع)]] د دښمن له ارادې خبر شو، نو خپل ورور عباس ته یې وویل: «که ممکن دی تاسو دوی قانع کړئ چې تر سباورځ پورې جګړه وځنډوي او نن شپه موږ ته مهلت راکړئ ترڅو خپل خدای [[دعا]] او [[لمونځ]] وکرو. خدای پوهیږي چې زه د [[قرآن]] لوستل او لمانځه ډیر خوښ لرم. [۱۳۹] عباس د دښمن لښکرو نږدی ته لاړ او په هغه شپه یې د مهلت غوښتنه وکړه. ابن سعد د یوې شپې مهلت سره موافقه وکړه. [۱۴۰] پدې ورځ، د امام حسین(ع) خیمې او اهلبیت او د هغه ملګري محاصره شوي. [۱۴۱] | د تاسوعا مازدیگر، عمر بن سعد ندا وکړ: ای د خدای لښکرو! به سپور شئ او ژیری وکړئ. نو لښکرو د امام خیمې ته ورغي. [۱۳۸] کله چې [[امام حسین علیه السلام|حسین(ع)]] د دښمن له ارادې خبر شو، نو خپل ورور عباس ته یې وویل: «که ممکن دی تاسو دوی قانع کړئ چې تر سباورځ پورې جګړه وځنډوي او نن شپه موږ ته مهلت راکړئ ترڅو خپل خدای [[دعا]] او [[لمونځ]] وکرو. خدای پوهیږي چې زه د [[قرآن]] لوستل او لمانځه ډیر خوښ لرم. [۱۳۹] عباس د دښمن لښکرو نږدی ته لاړ او په هغه شپه یې د مهلت غوښتنه وکړه. ابن سعد د یوې شپې مهلت سره موافقه وکړه. [۱۴۰] پدې ورځ، د امام حسین(ع) خیمې او اهلبیت او د هغه ملګري محاصره شوي. [۱۴۱] | ||