صالح عبد

صَالِح عَبد، د ښه کړنه بنده په معنی، د قرآن یو له اصطلاحاتو څخه چې د ځینو خلکو په اړه کارولې شوی دی. د شیعه او سني سرچینو امام کاظم(ع) ته د ډیر عبادت لامله د صالح عبد نوم وړکړی دی.

دا کلمه په قرآن کې د ټولگه په توګه(عبادک الصالحین) کارول شوی ده.^[۱] قرآن د خدای(ج) د دوه صالح بنده په توګه له نوح او لوط څخه یادونې کړیده.^[۲] په یو روایت کې، ذوالقرنین هم د صالح عبد، په توګه لقب ورکړل شوی ده.^[۳]

د شیعه او سني سرچینو په وینا، امام کاظم(ع) ته د ډیر عبادت کولو لامله د صالح عبد، لقب ورکړیده^[۴] په سند کې د ځینې نقل شوی روایتونه له هغه، همداسې په دغه کلمي له هغه یادونې کړیده.^[۵]

د حضرت عباس(ع) په زیارت لیک کې، چې د امام صادق(ع) څخه روایت شوی، هغه صالح عبد په توګه یاده شوی.^[۶] د مسلم بن عقیل^[۷] او هاني بن عروه^[۸] په زیارت لیک کې، هم د دوی څخه د صالح عبد په توګه سلام ورکړل شویده. د لمانځه په سلام کې، د خدای په صالح عبدو کې سلام لیږل کیږي.^[۹]

فوټ نوټ

↑ سوره نمل، آیه۱۹.
↑ سوره تحریم، آیه ۱۰.
↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۲، ص۱۹۹؛ عیاشی، تفسیر، ۱۳۸۰ق، ج۲، ص۳۴۳.
↑ بغدادی، تاریخ بغداد، ۱۴۱۷ق، ج۱۳، ص۲۹؛ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۴۱۴.
↑ د مثال په ټوګه: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۷۷، ۵۳۹، ج۳، ص۵۹، ۱۰۹، ج۴، ص۷۲،۴۱۲.
↑ ابن‌قولویه، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۲۵۷؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۲۷۷.
↑ ابن‌مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۱۷۸؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۲۸.
↑ ابن‌مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۱۸۰؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۲۸.
↑ امام خمینی و دیگران، رساله توضیح المسائل (مراجع)، دفتر انتشارات اسلامی، ج۱، ص۵۹۸.

سرچينې

ابن‌قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، تصحیح عبدالحسین امینی، نجف، دار المرتضویه، ۱۳۵۶ش.
ابن‌مشهدی، المزار الکبیر، تصحیح جواد قیومی اصفهانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۴۱۹ق.
امام خمینی، روح‌الله و سایر مراجع، رساله توضیح المسائل (مراجع)، گردآوری سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی و احسان اصولی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، بی‌تا.
بغدادی، خطیب، تاریخ بغداد، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۷ق.
عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، تصحیح سید هاشم رسولی محلاتی، تهران، المطبعة العلمیة، ۱۳۸۰ق.
کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح علی‌اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق.
مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
یعقوبی، احمد بن ابی‌یعقوب، تاریخ الیعقوبی، بیروت، دارصادر، بی‌تا.

[1] سوره نمل، آیه۱۹.

[2] سوره تحریم، آیه ۱۰.

[3] مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۲، ص۱۹۹؛ عیاشی، تفسیر، ۱۳۸۰ق، ج۲، ص۳۴۳.

[4] بغدادی، تاریخ بغداد، ۱۴۱۷ق، ج۱۳، ص۲۹؛ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۴۱۴.

[5] د مثال په ټوګه: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۷۷، ۵۳۹، ج۳، ص۵۹، ۱۰۹، ج۴، ص۷۲،۴۱۲.

[6] ابن‌قولویه، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۲۵۷؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۲۷۷.

[7] ابن‌مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۱۷۸؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۲۸.

[8] ابن‌مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۱۸۰؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۲۸.

[9] امام خمینی و دیگران، رساله توضیح المسائل (مراجع)، دفتر انتشارات اسلامی، ج۱، ص۵۹۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]