مجتبی (لقب)

دا لیکنه د امام حسن(ع) د یو لقب په اړه ده. د هغه د شخصیت او ژوند د پیژندلو لپاره، د امام حسن مجتبی علیه السلام مدخل وګورئ.

د مجتبی معنی غوره شوی، د امام حسن(ع) له لقبونو څخه دی.^[۱] دا لقب د پيغمبر(ص)^[۲] او نورو امامانو^[۳] لپاره هم کارول شوی دی. د امام صادق(ع) په يوه خطبه کې چې د امامانو په ځانګړتياو کې راغلې ده، دا لقب د امام د ځانګړتيا په توګه ياد شوى دى^[۴] [ياداشت ۱] خو د امام حسن(ع) په اړه مشهور شوى دى^[۵] د شيعه امامانو په روايتونو کې راغلي دي امام حسن(ع) په کې د مجتبی په لقب سره ياد شوی دی.^[۶] او په دعای توسل کې هم د «المجتبی» لقب راغلی دی.^[۷] او په حرز امام سجاد(ع) کې هم د «اَلْحَسَنُ المُجتبیٰ»^[۸] په ټکو سره راغلی دی.

مجتبی د خوښ شوي او ټاکلي شوي په معنا دی.^[۹] علامه طباطبايي د سوره نحل د ۱۲۱ آيت په ذیل کې د اجتباء د ټکي دا رنګ تفسیر کوي چي خدای، امام معصوم د خپل ځان لپاره خالص ګرځولی دی، چي هغه يې له خپریدا څخه ساتلی او په نېغه لار ورته لارښوونه کړې ده.^[۱۰]

ویل شوي چې دا لقب که څه هم د ټولو شیعه امامانو لپاره ځانګړی معنی لري، خو یوازې د شیعو دویم امام په دې نوم مشهور شوی دی، او د دې مطلب بیانوونکی دی چې د مجتبی لقب امام حسن(ع) ته د خپل ژوند له وخته منسوب شوی دی.^[۱۱]

اړونده څېړنې

کریم اهل بیت

فوټ نوټ

↑ ابن‌شهرآشوب، المناقب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۲۹.
↑ زرندی حنفی، نظم درر السمطین، ۱۴۲۵ق، ص۲۷.
↑ وګورئ: مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۵، ص۱۵۰.
↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۵، ص۱۵۰.
↑ نظامی همدانی، المعارف الرافعة، ۱۳۸۹ش، ص۳۱۴.
↑ پاک‌نیا تبریزی، «تأملی در مستندات و مشهورترین القاب معصومین علیه‌السلام»، ص۱۳۲.
↑ قمی، مفاتیح الجنان، ۱۴۱۵ق، ۱۸۵.
↑ عطاردی قوچانی، مسند الامام السجاد، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۳۲.
↑ منتظری، درس‌هایی از نهج‌البلاغه، ۱۳۹۵ش، ص۳۹۸.
↑ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۲، ص۳۶۸.
↑ فتاحی، انوار الهی، ۱۳۹۰ش، ص۲۷۴.

سرچينې

ابن‌شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، قم، علامه، ۱۳۷۹ق.
پاک‌نیا تبریزی، عبدالکریم، «تاملی در مستندات و مشهورترین القاب معصومین علیه‌السلام»، ماهنامه مبلغان، شماره ۱۴۵، مهر و آبان ۱۳۹۰ش.
زرندی، محمد بن یوسف، نظم درر السمطین، بیروت،‌ دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۲۵ق.
طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، چاپ دوم، ۱۳۹۰ق.
عطاردی قوچانی، عزیزالله، مسند الامام السجاد، تهران، عطارد، ۱۳۷۹ش.
فتاحی، حمید، انوار الهی، قم، میرفتاح، ۱۳۹۰ش.
قمی، عباس، مفاتیح الجنان، بیروت، دار الملاک، ۱۴۱۵ق.
مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، الناشر: مؤسسة الوفاء، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، بی جا.
منتظری، حسینعلی، درس‌هایی از نهج‌البلاغه، تهران، سرایی، ۱۳۹۵ش.
نظامی همدانی، علی، المعارف الرافعة فی الزیارة الجامعة، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۸۹ش.

[1] ابن‌شهرآشوب، المناقب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۲۹.

[2] زرندی حنفی، نظم درر السمطین، ۱۴۲۵ق، ص۲۷.

[3] وګورئ: مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۵، ص۱۵۰.

[4] مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۵، ص۱۵۰.

[5] نظامی همدانی، المعارف الرافعة، ۱۳۸۹ش، ص۳۱۴.

[6] پاک‌نیا تبریزی، «تأملی در مستندات و مشهورترین القاب معصومین علیه‌السلام»، ص۱۳۲.

[7] قمی، مفاتیح الجنان، ۱۴۱۵ق، ۱۸۵.

[8] عطاردی قوچانی، مسند الامام السجاد، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۳۲.

[9] منتظری، درس‌هایی از نهج‌البلاغه، ۱۳۹۵ش، ص۳۹۸.

[10] طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۲، ص۳۶۸.

[11] فتاحی، انوار الهی، ۱۳۹۰ش، ص۲۷۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]