ثقلین

دا مقاله د ثقلین د ټکي په هکله ده. له حدیث ثقلین سره د بلدتیا لپاره د ثقلین حدیثو مدخل وګورئ.

ثَقَلَیْن یا ثِقْلَیْن، قرآن او اهل بیتو ته اشاره لري. پېغمبر(ص) په ثَقَلَین حدیث کې خپل امت ته له هغوي د پېروۍ سپارښتنه کړې ده. دغه ټکی له یاد حدیثه اخستل شوی دی.

ثِقْل په لغت کې د بار په معنا^[۱] ثِقَل د دروندوالي په معنا^[۲] او ثَقَل د ارزښتمن شي په معنا دی^[۳] له دې امله ثَقَلین د دوو ارزښتناکو شیانو په معنا دی. د«ثَقَلان» ټکي د الرحمن سورې په ۳۱ ایت کې راغلی دی او مفسرانو له هغې مطلب د پېریانو او انسانانو دوه ډلې اخستی دی.^[۴] په عین حال کې ځینو له ثقلان مطلب قرآن او عترت (د پېغمبر اهل بیت) اخستی دی،^[۵]

د اسلام پېغمبر په ثقلین حدیث کې خپل امت ته سپارښتنه کړې چې دوه ګرانبیه شیان (قرآن او اهل بیت) چې د هغوي په مینځ کې یې پرېږدي، خپل لاسوند وګرځوئ او ټینګ یې ونیسئ چې هیڅکله ګمراه نه شئ.^[۶] د دغه حدیث په ځینو نقلونو کې پېغمبر(ص) قرآن ثقل اکبر او اهل بیت یې ثقل اصغر معرفي کړې دي.^[۷]

فوټ نوټ

↑ ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱۱، ص۸۵.
↑ ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱۱، ص۸۵.
↑ قرشی، قاموس قرآن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۰۷-۳۱۰.
↑ ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۴۴۷؛ ابوالفتوح رازی، تفسیر روض الجنان، ۱۳۸۷ش، ج۱۰، ص۳۹۶.
↑ قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۳۴۵؛ بحرانی، البرهان، ۱۳۳۴ق، ج۴، ص۲۶۷.
↑ نسائی، السنن الکبری، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۴۵؛ کلینی، الکافی، دارالکتب الاسلامیه، ج۱، ص۲۹۴.
↑ عیاشی، تفسیرالعیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۵.

سرچينې

قرآن کریم
ابن کثیر، تفسیرالقرآن العظیم، چاپ علی شیری، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۱۵ق.
ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، تصحیح: احمد فارس، بیروت، دار الفکر للطباعه و النشر و التوزیع، ۱۴۱۴ق.
ابوالفتوح رازی، تفسیر روض الجنان و روح الجنان، تصحیح و تعلیق ابوالحسن شعرانی و علی اکبر غفاری، تهران، بی نا، ۱۳۸۷ش.
بحرانی، هاشم بن سلیمان، البرهان فی تفسیرالقرآن، تصحیح محمود بن جعفر موسوی زرندی، تهران، چاپخانه آفتاب، ۱۳۳۴ش.
عیاشی،محمّد بن مسعود، تفسیرالعیاشی، تحقیق: سید هاشم رسولی محلاتی، چاپخانه علمیه، تهران، ۱۳۸۰ق.
قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۴۱۲ق.
قمی، علی بن ابراهیم، تفسیرالقمی، تصحیح طیب موسوی جزائری، قم، دارالکتاب، ۱۴۰۴ق.
کلینی، محمد بن‌ یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، بی‌تا.
نسائی، احمد بن‌شعیب، السنن الکبری، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۱ق.

[1] ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱۱، ص۸۵.

[2] ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱۱، ص۸۵.

[3] قرشی، قاموس قرآن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۰۷-۳۱۰.

[4] ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۴۴۷؛ ابوالفتوح رازی، تفسیر روض الجنان، ۱۳۸۷ش، ج۱۰، ص۳۹۶.

[5] قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۳۴۵؛ بحرانی، البرهان، ۱۳۳۴ق، ج۴، ص۲۶۷.

[6] نسائی، السنن الکبری، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۴۵؛ کلینی، الکافی، دارالکتب الاسلامیه، ج۱، ص۲۹۴.

[7] عیاشی، تفسیرالعیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]