ذوالثفنات

ذُوالثَّفِنات؛ پدې معنی چې د کوشیرونه(پینو) مالک او لمونځ کونکی چې د تندی پینه تړل شوی، د امام سجاد(ع) له لقبونو څخه. د شیعه گانو څلورم امام.

امام سجاد(ع) د "ذوالثَّفِنات " په نوم یادیږي، کوم چې د لوړ سجده له امله، په تندی کې^[۲] یا نور سجده غری څو اثرونه پاتی و ذو ثفنات نومیدل شو^[۳] ځکه چې د هغه سجدي غړی لکه د اوښ زنګون کوشیر تړلی شوي.^[۴] ثَفِنه د اوښ زنګون ټټر پیني معنی لري.^[۵] د بحار الانوار کتاب په روایت کې د بیان شوي له مخې ، د امام سجاد(ع) غړی کوشیرونه د هغه د لمانځه د زیاتوالی له امله وه.^[۶] د یعقوبي، د دریمې پیړۍ تاریخ لیکونکی، په وینا؛ علي بن حسین(ع) هره ورځ ۱۰۰۰ رکعتونه لمانځه ولوستل^[۷] هم د علل الشرائع روایت پر بنسټ، کې د امام محمد باقر(ع) لخوا، څلورم امام په کال کې دوه ځله د هغه له بدن څخه کوشیرونه جلا کړه.^[۸] ځکه چې د سجده په وخت کې، دوی د هغه تندی ځمکې ته د رسیدو مخه ونیوله^[۹] هغه پینو راټوله کړه او د هغه سره ښخ کړ کله چې شهید شو.^[۱۰]

همداسی عبد الله بن وهب راسبي،^[۱۱] د خوارج له مشرانو څخه او علي بن عبدالله بن عباس^[۱۲] هم د ذوالثفنات په نامه پیژندل شوي.^[۱۳]

اړوندې لیکنې

فوټ نوټ

↑ «ذوالثفنات»، صفحه محمد المشرفاوی در پینترس.
↑ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.
↑ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.
↑ طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۴۸۰.
↑ ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱۳، ص۷۸(ذیل واژه ثفن).
↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۴ق، ج۴۶، ص۶۱.
↑ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.
↑ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.
↑ خصیبی، الهدایة الکبری، ۱۴۱۹ق، ص۲۱۴.
↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۴ق، ج۴۶، ص۶۱.
↑ بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۴ق، ج۲، ص۳۶۰؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۷۵.
↑ بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۸ق، ج۴، ص۷۱.
↑ ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۱۰، ص۷۹؛ مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۲۵۵.

سرچینې

ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، تحقیق: احمد فارس، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۴ق.
ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبة الله، شرح نهج البلاغة، قم، انتشارات کتابخانه آیت‌الله مرعشی، ۱۴۰۴ق.
بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف(ج۲)، تحقیق: محمدباقر محمودی، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۹۷۴م/۱۳۹۴ق.
بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف(ج۴)، تحقیق: عبدالعزیز الدوری، بیروت، جمعیة المستشرقین الألمانیة، ۱۹۷۸م/۱۳۹۸ق.
خصیبی، حسین بن حمدان، الهدایة الکبری، بیروت، البلاغ، ۱۴۱۹ق.
«ذو الثفنات»، صفحه محمد المشرفاوی در پینترس، تاریخ بازدید:‌ ۲۷ خرداد ۱۴۰۱ش.
صدوق، محمد بن علی، علل الشرائع، تحققیق: سید محمدصادق بحرالعلوم، نجف، منشورات المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۵ق/۱۹۶۶م.
طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، قم، مؤسسه آل البیت، ۱۴۱۷ق.
طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق: محمد أبوالفضل ابراهیم، بیروت، دار التراث، ۱۳۸۷ق/۱۹۶۷م.
مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۴ق.
مدرس تبریزی، میرزا محمدعلی، ریحانة الادب، تهران، تهران، انتشارات خیام، ۱۳۶۹ش.
یعقوبی، احمد بن ابی‌یعقوب، تاریخ الیعقوبی، بیروت،‌ دار صادر، بی‌تا.

[1] «ذوالثفنات»، صفحه محمد المشرفاوی در پینترس.

[2] یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.

[3] صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.

[4] طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۴۸۰.

[5] ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱۳، ص۷۸(ذیل واژه ثفن).

[6] مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۴ق، ج۴۶، ص۶۱.

[7] یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.

[8] صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.

[9] خصیبی، الهدایة الکبری، ۱۴۱۹ق، ص۲۱۴.

[10] مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۴ق، ج۴۶، ص۶۱.

[11] بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۴ق، ج۲، ص۳۶۰؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۷۵.

[12] بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۸ق، ج۴، ص۷۱.

[13] ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۱۰، ص۷۹؛ مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۲۵۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]