د انفال سوره ۳۳ آیت

د انفال سوره ۳۳ آیت
د آیت ځانګړتیا
په سورت کې موقعیت	انفال
د آیت شمېر	۳۳
جزء	۹
د منځپانګې معلومات
موضوع	اعتقادي • اخلاقي
په اړه	د پیغمبر(ص) مقام • د استیصال عذاب
اړونده آیتونه	د انبياء سوره ۱۰۷ آيت • د هود سوره ۵۲ آیت

د انفال سوره ۳۳ آیت وایي چې خدای پاک د خلکو په منځ کې د رسول الله(ص) د شتون او د هغوي لپاره د بخښنې غوښتلو له امله د مسلمانانو له ټولنې څخه د استیصال عذاب لرې کړ.^[۱]

دا آیت د مکې د مشرکینو د عذاب غوښتنې په ځواب کې نازل شو. هغوی وویل چې که قرآن په حقه وي، نو له اسمانه دې پر موږ عذاب نازل شي.^[۲]

وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنْتَ فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ

او الله به هغوی ته عذاب ورنکړي تر هغه چې ته د هغوی په منځ کې یې، او الله به هغوی ته عذاب ورنکړي تر هغه چې هغه بخښنه غواړي.

انفال سوره، ۳۳ آیت

مفسرینو په دې آیت کې عذاب د استیصال عذاب (ټولیز عذاب)^[۳] ګڼلې دی.^[۴] له همدې امله، د علامه طباطبایي په وینا، دا آیت له ټول امت څخه عذاب ردوي او د ابولهب په څیر د ځانګړو اشخاصو د عذاب ورکولو سره مخالفت نه لري.^[۵]

مفسرینو د امت لپاره د عذاب نه ورکولو ځانګړتیا د پیغمبر(ص) د رحمت للعالمین شونې له سببه ګڼلې ده.^[۶] ځینو یې، لکه فضل بن حسن طبرسي، دا حکم د مکې مشرکینو ته هم شامل ګڼلی دی،^[۷] پداسې حال کې چې عبدالله جوادي آملي د هغوي استغفار د هغوي د ایمان راوړلو په معنی تفسیر کړی دی.^[۸] همدارنګه، د امام صادق علیه السلام د یو روایت له مخې چې په تفسیر البرهان کې نقل شوی، د پیغمبر(ص) د خپل امت لپاره استغفار د هغه له وفات وروسته هم دوام لري.^[۹]

فوټ نوټ

↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۱۵۴-۱۵۵.
↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۱۵۲.
↑ طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۶، ص۱۱۲.
↑ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۲۹.
↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۹، ص۶۸.
↑ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۲۹.
↑ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۲۹.
↑ جوادی‌آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۹۳ش، ج۳۳، ص۳۹۲.
↑ بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۶۸۰–۶۸۱.

سرچينې

بحرانی، سید هاشم،‌ البرهان فی تفسیر القرآن، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، ۱۴۱۶ق.
جوادی‌آملی، عبدالله، تسنیم، قم، مرکز نشر اسراء، چاپ دوم، ۱۳۹۳ش.
طباطبایی، سید محمد‌حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر نشر اسلامی (جامعه مدرسین)، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.
طبرسی، فضل بن حسن،‌ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
طيب، عبدالحسين، اطيب البيان في تفسير القرآن، تهران، انتشارات اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.
مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران،‌ دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

[1] مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۱۵۴-۱۵۵.

[2] مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۱۵۲.

[3] طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۶، ص۱۱۲.

[4] طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۲۹.

[5] طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۹، ص۶۸.

[6] طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۲۹.

[7] طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۲۹.

[8] جوادی‌آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۹۳ش، ج۳۳، ص۳۹۲.

[9] بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۶۸۰–۶۸۱.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]